Reizen met het openbaar vervoer is ineens helemaal veranderd door de spannende thriller Ik Zie Jou van Clare Mackintosh. De dagelijkse reis naar werk en terug staat centraal in dit boek, voor velen herkenbaar: je neemt elke dag dezelfde route, gaat op dezelfde plek op het perron staan en doet dezelfde dingen terwijl je reist. Maar is dat wel zo verstandig?
Over het boek
Deze dagelijkse routine vormt de basis van het plot dat Mackintosh voor ons heeft gemaakt. Doordat het zo herkenbaar is – iedereen heeft op een bepaald moment in hun leven een vaste route met het openbaar vervoer – krijg je als lezer af en toe kippenvel wanneer je daarbij stilstaat. Het boek is een fantastische weergave van patronen en gedrag van mensen en is zoals gezegd enorm herkenbaar.
Zoë Walker ziet tijdens een treinreis naar werk tot haar verbazing een foto van zichzelf bij de seksadvertenties in de krant. Wanneer andere vrouwen op foto’s vermoord worden aangetroffen, gaat Zoë op onderzoek uit om haar leven te beschermen.
Tijdens het lezen vraag je je constant af: wat beweegt de dader om dit te doen? Door af en toe korte hoofdstukjes vanuit het perspectief van de dader toe te voegen, heeft Mackintosh ervoor gezorgd dat je als lezer ook inzicht krijgt in de verknipte gedachten van de slechterik. Door de opbouw van de spanning zit je bij de uiteindelijke ontknoping op het puntje van je stoel, wil je weten waarom dit is gebeurd.
Rondom het plot vinden nog enorm veel losse stukjes plaats, die er niet toe lijken te doen. Beschrijvingen van thuissituaties en relaties met exen en kinderen lijken in eerste instantie irritante ruis te zijn. Uiteindelijk vallen ook deze dingen op hun plaats. Misschien niet hoe je het had verwacht, maar tijdens het lezen van de laatste paar hoofdstukken blijkt dat wat eerder irritante ruis was, toch onderdeel van het plot was.
Oordeel
Naast de irritante ruis, die naar mijn mening te groot was, bleef het motief van de dader toch een soort vraagteken. Hoewel Mackintosh de dader genoeg tijd geeft om de beweegredenen uit te leggen, vond ik de uiteindelijke motivatie niet sterk genoeg. Het lijkt alsof de dader vooral uit een lichte frustratie een meesterlijk plan heeft opgezet, waarbij het beoogde doelwit werd ondergesneeuwd door andere slachtoffers. Het voelt te uitgebreid, te doordacht om voor dit motief te werken.
Daarentegen is de laatste pagina absoluut mindblowing. Je denkt dat je alles hebt gehad, en dan is er nog één pagina te gaan die alles in een ander perspectief zet. Fantastisch. Door die laatste pagina is mijn mening over het boek bijgesteld en zou ik het boek zeker nog een keer willen lezen. Met de voorkennis van die laatste pagina, zal het boek de tweede keer heel anders zijn.
In eerste instantie was het plot goed bedacht, herkenbaar voor de lezer en spannend opgezet met een heleboel vraagtekens. De ruis om de rode draad heen was echter enorm afleidend en voelde als paginavulling. Ik Zie Jou leest lekker, op die momenten na, en trekt de lezer mee in het mysterie. Het motief was te zwak om zo’n gigantisch plan uit te voeren, maar de laatste pagina maakte gelukkig veel goed.
Ik Zie Jou is een fijn boek om te lezen, maar ik zou hem misschien niet meenemen tijdens je dagelijkse reis met het openbaar vervoer…
